سخت و خشن،بی تاب و نابود ،دلتنگ و تنها ، نشسته در دمسوز سرما...خسته از آسان و سخت ها،گریان از سیل رنج ها...اشک می ریزد .اشک هایش قطره قطره دریا میشود،ماهی میشود .در دریا شنا میکند. میشود به اقیانوس برسد؟...رام و مغموم در کنجی کز کرده .افکارش مثل ماری سرزده بهم لولیده و در خود چنبره زده است،بی انعطاف،بی حرکت ،بی رحمانه و پر از درد . درست شبیه افعی ای که در آخرین لحظات زندگی از شدت درد به خود می‌پیچد و تقلا میکند...قطره های به خون آمیخته ی زهر از گوشه ی لبش به روی برامدگی سینه اش می‌ریزد ...این خون مسموم است،کثیف است.نجس است...منتظر است..خطاکار است...خائن است،دروغگو و رذل است...شکست خورده و از پا افتاده است...چند سال قبل وجدانش را کفن کرد...سال قبل دلش را...حالا هم خودش را بی کفن به گور میفرستد...
