Entr'acte

تازه چشم هایم باز شده...بلای بدی سر خودم آورده ام...بدتر از همه لرزش دست هایم است...گاهی فراموش میکنم چقدر وضعم بد است و روی کاری که دارم میکنم تمرکز میکنم که یکهو نگاهم به دستم می افتد که دارد برای خودش یواش یواش می‌لرزد و همین کافیست که بزنم زیر گریه ...میخواهم باور کنم که میشود ولی سایه ای از پشت سرم میپرسد :واقعا؟!میگویند اول گلوله به بدنت اصابت میکند و بعد صدای تیر اندازی را می‌شنوی...

Name:Cry for the moon

Artist:Epica

 Album:Phantom agony

Genre: (dutch)Symphonic metal_progressive metal

Year:2003

Follow your common sense
You cannot hide yourself
Behind a fairytale forever and ever
Only by revealing the whole truth can we disclose
The soul of this sick bulwark forever and ever
Forever and ever

Indoctrinated minds so very often
Contain sick thoughts
And commit most of the evil they preach against

Are you ready?

Hey, hey! (Hey, hey)
Yeah (Hey, hey, hey, hey)

Don't try to convince me with messages from God
You accuse us of sins committed by yourselves
It's easy to condemn without looking in the mirror
Behind the scenes opens reality

Eternal silence cries out for justice
Forgiveness is not for sale
Nor is the will to forget

Follow your common sense
You cannot hide yourself
Behind a fairytale forever and ever
Only by revealing the whole truth can we disclose
The soul of this sick bulwark
Forever and ever

Virginity has been stolen at very young ages
And the extinguisher loses it's immunity
Morbid abuse of power in the garden of Eden
Where the apple gets a youthful face

Eternal silence cries out for justice
Forgiveness is not for sale
Nor is the will to forget

Eternal silence cries out for justice
Forgiveness is not for sale
Nor is the will to forget
You can't go on hiding yourself
Behind old fashioned fairytales
And keep washing your hands in innocence

چهارستون بدنش چون بید می‌لرزد...به خیالش که گریخته...شاید امن ترین جا برای فرار از تاریکی در پشت خورشید باشد...ستاره ی امیدی که آن قدر نور به اینطرف و آن طرف پرتاب می‌کند که از روشنایی زیادش هیچ چیز را نمیبینی...به قیمت چشمایش در پشت خورشید پناه میگیرد...چشم هایش میسوزد و اشک بی اختیار روی گونه اش میچکد،تا نیمه ی صورتش پایین میدود و همانجا می‌خشکد و نمک میشود...رفتن همان است و ماندن همان...به سوی روشنایی میرود و تا ابد در تاریکی میماند...آدم کور که مسیر نمی‌داند...تنها هوس بود و بس...او اسیر حد و نهایت بود که حتی در مملکت نور هم چیزی نمی‌دید...بصیرتش به گل نشسته بود...